Krzysztof D. Szatrawski - proza - Requiem dla Bohatera

1. Rozmowa, która mogła wyglądać zupełnie inaczej

- ...
- Oto jestem. Stałem się i staję wciąż.
- Czy jesteś autorem?
- Nie wiem.
- Więc nie.
- Jestem istotą ludzką rodzaju męskiego.
- To na razie wystarczy.
- A kim ty jesteś?
- Głosem.
- Czyim głosem?
- Swoim własnym. Jestem wszędzie.
- Jesteś więc zjawiskiem akustycznym?
- Tak w przybliżeniu można by mnie określić.
- A może w ogóle cię nie ma, może ja oszalałem?
- Jestem, jak i ty jesteś, a wszystko inne nie ma znaczenia.
- To „wszystko inne” ja nazywam rzeczywistością.
- To „wszystko inne” także jest.
- W pewnym stopniu się zgadzamy.
- Jesteś mało spostrzegawczy. Nie zauważyłeś, że jestem twoim głosem?
- Doprawdy?
- Ależ tak! Jestem twoim alter ego, twoją antytezą, twoim głosem, ale do czasu...
- Co chcesz przez to powiedzieć?
- Powiedziałem już zbyt wiele.
- Bądź więc konsekwentny.
- Powiem, ale tak, by nie usłyszał tego autor. Pochyl się w moją stronę...
- Tak?
- ...
- Ale dlaczego? Czym zawiniłem?
- Nie histeryzuj, tak to zostało zaplanowane.
- Co?
- Ta książka.
- A co mnie obchodzi jakaś tam książka? Obchodzi mnie mój głos.
- To nie mój wybór, chociaż równie dobrze mógłbyś utracić wzrok, słuch, lub rozum. Możliwości, jak widzisz, jest wiele.
- Przecież to sadyzm.
- Och, raczej Tworzenie.
- Nie bądź cyniczny.
- To kwestia okoliczności.
- Czyżby tego oczekiwał Czytelnik?
- Nie dostrzegasz, iż sytuacja ta na ekranie wiedzy psychiatrycznej rysuje typowy wizerunek schizofrenika. Kliniczny przypadek rozdwojenia jaźni, halucynacje. Co ty na to?
- Uważam się za zdrowego.
- Jest to pogląd większości pacjentów oddziałów zamkniętych.
- Niewielka pociecha.
- Czy chcesz jeszcze o coś zapytać?
- Owszem. Kim jestem, co się ze mną stanie i jaki jest sens tej dziwacznej zabawy?
- Posłużę się sentencją. „O czym nie można mówić, o tym trzeba milczeć”.
- Ale...
- Odchodzę. Żegnaj człowieku. Farewell.