Przez noc całą wędruję w mej wizji
Krocząc lekko, skradając się szybko, przystając,
Z otwartymi oczami pochylając się nad zamkniętymi oczami śpiących,
Wędrujący i zagubiony, niezrozumiały dla samego siebie, niedopasowany, sprzeczny,
Przystający, przyglądający się, pochylający się i zatrzymujący.
Jak dostojnie wyglądają, wyciągnięci i cisi,
Jak spokojnie oddychają, małe dzieci w swych kołyskach.
Nieszczęśliwe twarze zmartwionych, białe twarze zmarłych, sine oblicza pijaków, chorowite i szare oblicza onanistów,
Poćwiartowane ciała na bitewnych polach, szaleńcy w oddziałach zamkniętych, uświęceni idioci, nowonarodzeni ukazujący się w bramie i umierający ukazujący się w bramie,
Noc ich przenika i otula.
Para małżonków śpi cicho w swym łożu, on z dłonią na biodrze żony i ona z dłonią na biodrze męża,
Kochające się siostry, jedna przy drugiej śpią we wspólnym łożu,
Kochający się mężczyźni śpią ramię w ramię, każdy w swym łożu,
I matka śpi ze swym małym dzieckiem otulonym troskliwie.
Śpią ślepcy i głuchoniemi śpią,
Więzień zdrowo śpi w więzieniu i syn marnotrawny śpi,
Morderca, którego nazajutrz powieszą, jakże on spać może?
I jakim snem śpi jego ofiara?
Śpi kobieta zakochana bez wzajemności,
I śpi mężczyzna kochający miłością niezaspokojoną,
Śpi głowa przedsiębiorcy, która przez dzień cały kalkulowała,
I rozwścieczeni, i skorzy do zdrady, wszyscy, wszyscy śpią.
Zatrzymuję się w ciemności spoglądając ku najdotkliwiej cierpiącym i bezsennym,
Łagodnie przesuwam rękami o kilka cali ponad nimi,
Bezsenni pogrążają się w swych łożach, we śnie niepewnym.
Teraz przebijam ciemności, ukazują się istnienia,
Ziemia zapada się w mroku,
Widziałem jak piękna była i widzę, że co ziemią nie jest, jest piękne także.
Podążam od łóżka do łóżka, śpię blisko innych śpiących, kolejno z każdym,
A we śnie swym śnię wszystkie sny innych śniących,
I staję się innymi śniącymi.
Jestem tańcem - zagrajcie mi! ruch porywa mnie w wir bystry!
Jestem wiecznie śmiejącym się - oto nowy księżyc i ciemność,
Widzę ostoję dobroci, gdziekolwiek spojrzę widzę zwinne duchy,
Schronienie i znów schronienie w głębinach ziemi i morza, i tam, gdzie nie ma już ziemi, ani morza.
Dobrze pracują nad swym dziełem ci boscy czeladnicy,
Przede mną tylko ukryć niczego nie mogą, i nie ukryliby nawet gdyby mogli,
Sądzą, że jestem ich szefem, a poza tym uczynili mnie swym ulubieńcem,
Otaczają mnie i prowadzą, i wybiegają naprzód gdy idę,
By unieść swe zwiewne okrycia, by wskazać mnie wzniesionymi ramionami, i znów ruszają w drogę;
Ruszamy dalej, barwna gromada nicponi z huczną, wesołą muzyką i dziko trzepocącymi proporcami radości!
Jestem aktorem, aktorką, wyborcą i politykiem,
Emigrantem i zesłańcem, kryminalistą który stawał przed sądem,
Tym, który zyskał już sławę i tym, który kiedyś sławę zdobędzie,
Jąkałą, osobą ukształtowaną wspaniale, osobą słabą, lub wyniszczoną.
Jestem tą, która przyozdobiła się, uczesała swe włosy w oczekiwaniu,
Mój spóźniony kochanek przybył i zapadła ciemność.
Podwój się i obejmij mnie ciemności,
Przyjmij mnie i mojego kochanka, on nie pozwoli mi odejść samotnie.
Kołyszę się w tobie jak w pościeli, z własnej woli oddaję się zmierzchaniu.
Ten, którego wołam, odpowiada i zajmuje miejsce mojego kochanka,
Unosi się obok na łożu milczący.
O zmierzchu, delikatniejszy jesteś od mego kochanka, jego ciało spocone i zdyszane,
Jeszcze czuję gorącą wilgoć, chociaż mnie opuścił.
Swe dłonie wyciągam przed siebie, poruszam nimi na wszystkie strony,
Chciałbym wysondować zamglony brzeg, ku któremu zmierzasz.
Bądź ostrożny, zmierzchu! Czymże było to, co mnie właśnie dotknęło?
Myślałam że kochanek mój odszedł, albo że ciemność i on to jedno,
Wyczuwam puls, podążam za nim, rozpływam się.